غر غر
اصولا آدمی هستم که بلند فکر میکنم .
یعنی تقریبا به هر چیزی که فکر میکنم به زبون میارم ! البته بماند که چقدر سریع پشیمون میشم ! اما خب این پشیمونی راه به جایی نمیبره !
همه میگن صادق باشین ، صداقت خوبه اما هیچ کس نمیگه صداقتِ زیادی باعث سوء تفاهم میشه . خیلیاش میره به حسابِ اینکه زیادی ساده ای !
مثلامن به یکی میگم چقدر فلان اخلاقت خوبه بعد همون طرف دو روز بعدش خودش رو برام میگیره و باعث میشه تو دلم اغراق کنم که چقدر آدم بی جنبه ایه !
اگه تعریف نکنی از کسی براشون تبدیل میشی به آدمی که انرژی منفی داره و خوبیای هیچ کس رو نمیبینه . یا اینکه آدمِ احساسی نیستیم و هزار تا برچسب رومون میزنن که توجهی بهشون نداریم . اما بلافاصله وقتی بهشون توجه میکنی و تصمیم میگیری مهربونانه تر باشی و در موردِ خوبیاشون حرف بزنی جوری پشیمونت میکنن که ترجیح میدی همون ادمِ گوش تلخِ منفیِ نامهربونِ قدیم بمونی !!! عجب گیری کردیما !
اصولا به این نتیجه رسیدم که هر چی خوددار تر باشم بهتره . دلیل نداره همه چی رو بیان کنم یا بابِ میل و علاقه ی کسی کاری انجام بدم .
کم کم باید این بلند فکر کردنها رو هم بریزم دور !
